11 juli 2007 - Verjaardagsdag (dag 11)

Om 24.00 's nachts is het zover: ik ben jarig. Onhandig is het dat ik me net heb teruggetrokken op het 'kleinste kamertje' in onze hotelkamer. Jasper kwam met de beste bedoeling binnen, maar stond al vrij snel weer buiten. De drie hartjes op het kussen maakten het weer helemaal goed!

Om half negen worden we door onze gids, mr. P, opgehaald bij ons hotel. In een iets minder comfortabel busje gaan we op weg naar het olifantentrainingscentre in Chiang Dao. Ons reisgezelschap bestaat uit zes personen: Edwin met zijn 3 kinderen (uit privacy overwegingen geen namen) en wij. Begeleiding door mr. P (vast omdat hij overal moet plassen, zo merken wij onderweg.

Bij het olifantenkamp moeten we eerst over een hangbrug. Bij Indiana Jones films gaat het altijd mis, maar gelukkig lopen wij er zonder ongelukken over heen. Ik vergat zelfs dat ik hoogtevrees heb

Eerst mochten we de olifanten voeren met banaantjes. Dat deden we 1 voor 1, want een foto maken is dan erg leuk. Later zagen we op een bordje staan dat je moet blijven voeren, omdat olifanten ongeduldg zijn... te laat!
Na de banaantjes liepen de olifanten met hun trainers de rivier in waar de olifanten gewillig in het water gingen liggen en door hun trainers schoon gepoetst werden. Een enkele trainer werd door z'n fantje natgespoten.
Daarna werd een show opgevoerd waarbij het kleinste fantje de vlag hees. Aandoenlijk!

Onze volgende rit voer ons naar de mysterieuze grotten van Chiang Dao...
Het mooiste waren de enorme vissen in het helderblauwe water. We gingen de grotten in met een gids. In de grot was een 'place for worshiping.' Een aantal boeddha's dus met altaar. Met een olielapm gingen we verder de grotten in. Hier en daar was het behoorlijk glad! Vleermuizen zaten in grote families tegen het 'dak' van de grot. Wat we niet verwacht hadden is dat we ook daar nauwe gaten moesten kruipen. Vooruit dan maar... klimmen en klauteren door de grotten. Mede mogelijk gemaakt door Sonja Bakker, anders hadden we er nooit doorheen gekund. De kids ging het veel gemakkelijker af. Mr. P bleef maar roepen: "Mind your head, mind your head,"
Ook als het plafond 5 meter hoog was.

Na deze barre tocht hadden we honger. De lunch was inbegrepen dus volgden we mister P. Ik vond het een verschrikking! Geen goed eten dus bij dit sjofele restaurantje! Gelukkig had ik voor deze gelegenhied een pak sultanas meegenomen uit Nederland. Niet voor niets dus.

De volgende uitdaging was hiking naar ons tribal village. Rustig wandelen was het niet. Stevig door lopen, helling op en helling af. Tot we bij een maisveld waren. Hoe het nou precies zat weten we niet, want mr. P is een man van weinig worden, veel herhaling. Affijn... na een half uurtje kwamen we dus bij dat maisveld. We volgden mr. P en toen onstond enige verwarring bij mr. P en de rest van zijn gevolg. We waren verkeerd gelopen of zoiets (mijn Thais is nog niet zo best) en mr. P besloot daarom maar dwars door het maisveld heen te gaan. Films waarin kinderen vrolijk door het maisveld rennen behoren voor mij nu tot science fiction. Na een half uur ploegen door de 3 meter hoge maishalmen kwam ik er vol met schrammen aan alle kanten uit! En hup... doorlopen maar weer. Heuvel op en af, springen over slootjes, stenen en rotsen beklimmen. Ik was blij met een van een enorm blad gemaakt waaier waarmee ik mezelf af en toe wat extra zuurstof kon toedienen. Jasper had geen enkel droog plekje meer van het zweet. Daar ging onze illusie dat we een goede conditie hebben!

De vele waarschuwingen van mr. P over rolling stones leidden tot niets. Hoe voorzichtig ik ook was... ik gleed uit en landde gracieus op mijn achterste. Niets aan het handje! (nee, daar niet)

Na 2 uur ploeteren en klauteren kwamen we eindelijk bij ons bergstammetje aan. We sliepen met z'n zessen in een hutje van bamboe op... bamboe. Na het ophangen van de klamboe was onze slaapplaats gereed. Uit de koelkast (echt waar!) haalden we een lekker blikje fris en een zakje chips ging er ook wel in. Onze rugzak hadden we voor niets mee gesjouwd, want onze truck stond er ook.
De huisjes in het dorpje zijn van bamboe en de wegen primitief. Maar de zonpanelen en schotelantennes zorgen ervoor dat de dorpsbewoners iedere avond hun eigen versie van GTST kunnen volgen op de tv.

Ons avondmaal was okee... veel groenten met rijst. Totdat ik een worm tegenkwam op mijn bord tussen de groente. Oh ja... back to basics. De koelkast en de schotelantennes hadden me verward, maar het is een tribal village zonder smaakpolitie.

's Avonds werd er een kampvuur gemaakt. En daarna kwam het hele dorp voor ons muziek maken, zingen en dansen. Ook wij werden uitgenodigd om mee te dansen. En ook om een liedje te zingen. Er wren nog wat meer mensen gekomen, allemaal Nederlanders (het is bij jullie zeker verlaten?). Het werd 'de vlieger' van onze Andre. Daarna stelde Edwin voor aan de groep om voor mijn verjaardag te zingen, dus werd ik door zo'n 20 mensen toegezongen bij het kampvuur. De volksstam applaudiseerde na afloop en namen afscheid!

Edwin en de kinderen hadden van meegebrachte cake en donuts een race-auto gemaakt ter ere van mijn verjaardag, ipv taart. Dat vond ik heel erg leuk!

Daarna maakten we ons klaar om te gaan slapen. Op het 'toilet' stond ik ook in oog met een schorpioen. Ik moest toch, dus negeerde ik het beest in de hoop dat hij hetzelfde deed. Onder onze klamboe waren we veilig voor de muggen. In slaap komen viel niet mee op het bamboebed met allerlei vreemde geluiden om ons heen. De afgaande gsm's van het bergvolk waren wel weer vertrouwd en deden denken aan het drukke Bangkok...