Sevilla op zondag

Onze eerste bestemming was het Island Cartuja waar in 1992 de wereldtentoonstelling werd gehouden. We waren er al wel geweest, maar we hadden natuurlijk nog maar een klein stukje van het gebied gezien.

Eerst fietsten we de brug over (vlakbij ons hostel) naar het eiland. Op dat eiland hebben ze ook een pretpark gebouwd. Vanaf de buitenkant nou niet bepaald een technisch hoogstandje. Erg druk is het er ook niet en het ziet er nogal vervallen uit.
We lopen langs een afgelegen boulevard. Ooit liepen hier mensen langs de rivier of zaten op een bankje. Nu is het beton gescheurd, de rivierbedding vol planten gegroeid en staat er een groot hek om het gebied. De gebouwen eromheen zijn best aardig, maar compleet verlaten. Een mooie spookstad voor een griezelfilm.
We proberen een stukje verder om van fiets te wisselen, maar helaas is de automaat kapot en moesten we zoeken naar een andere wisselpunt.
We werpen nog wel een blik op een aantal gebouwen met vlaggen erop en een soort van spookhuis wat nu in gebruik is als kantoor. Veel doet dus nog steeds herinneren aan de wereldtentoonstelling, maar het gebied is duidelijk in verval. Zonde hoor!

Na een hele lange tijd vinden we weer een wisselpunt en gaan we verder op de fiets. Een uitgang uit het stukje terrein waar we zijn blijkt lastig, maar uiteindelijk vinden we een hek wat open kan (met een beetje hulp) en zijn we weer vrij om te gaan waar we willen. We hebben genoeg van spooky town, dus fietsen we weer richting bewoonde wereld en steken de brug over bij het vreemde klooster waar we eergisteren waren.

We fietsen nu we Sevilla wat beter kennen gemakkelijk door de kleine straatjes. We maken een stop bij het museo de bellas artes. Niet om het museum zelf te bezoeken, maar om naar de schilderijen in het park ernaast te bekijken. Verschillende kunstenaars hebben hun werk uitgestald in het park. Het doet ons een beetje denken aan Montmartre in Parijs. Hier worden alleen geen portretten geschilderd.

Op het plaza de la Encarnacíon wordt druk gebouwd aan zes reuzenpaddestoelen die boven alle andere bouwwerken uittornen. Volgens ons boekje zou het project al afgerond moeten zijn, maar zo te zien duurt dat nog wel eventjes. Een paddestoel is er nog niet in te herkennen.

In het park aan de Alameda De Hercules is een feestje voor het goede doel gaande. Er staan kraampjes waar je ecoproducten kunt kopen en ook één waar je paella uit een enorme pan kunt eten. Op de muziek is het nog even wachten, dus lunchen we op een van de terrasjes. Ons geduld wordt beloond met een stukje muziek.

We fietsen verder langs de oude stadsmuur om het huis van Pilatus te gaan bezoeken.

Casa Pilatos is een paleis uit de 15e eeuw. Het is gebouwd in opdracht van Maqués van Tarifa die een reis had gemaakt naar Jeruzalem. In Sevilla ging het gerucht dat het huis een kopie zou zijn van het huis van Pontius Pilatus. Vandaar dat het paleis in de volksmond de naam 'Casa Pilatos' heeft gekregen.

Het is wederom een mooi gebouw in verschillende stijlen. We mogen met een speciaal kaartje (we hebben extra betaald) ook in de vertrekken op de bovenste verdieping kijken. Dat is erg leuk, want die zijn nog ingericht in ouderwetse stijl. Foto's maken mocht helaas niet.
In één van de vertrekken hangt een enorm schilderij van een man met een kind aan de borst... zeer verontrustend. Uit nader onderzoek blijkt de man een bebaarde vrouw te zijn.

De mevrouw met het kraampje bij de uitgang verkoopt ons nog wat nootjes, die smaken erg goed.

We eten op hetzelfde pleintje als gisteren en de tapas smaken ons weer erg goed!

Als toetje eten we verse churros. In een zaak om de hoek worden ze voor onze neus helemaal vers bereid. Het is écht smullen.